The Chandi Path, also known as the Devi Mahatmyam or Durga Saptashati, is a Hindu religious text from the Markandeya Purana. Durga Saptashati 7th Chapter explains Chand & Mund Vadh – Killing of demons Chand and Mund.
The Chandi Path, also known as the Devi Mahatmyam or Durga Saptashati, is a Hindu religious text from the Markandeya Puran. In the 7th chapter of the Durga Saptashati, known as “Chand and Mund Vadh,” the narrative focuses on the fierce battle between the demon Mahishasur’s generals, Chand and Mund, and the goddess Durga. Chand and Mund, who are powerful and formidable warriors, challenge Durga with their immense strength and confidence. However, Durga, embodying the collective power of the gods, confronts them fearlessly. She engages in a relentless battle, displaying her divine prowess and wielding celestial weapons with unmatched skill.
During the intense combat, Durga manifests various forms of herself, each radiating immense energy and determination. Chand and Mund, despite their best efforts and magical abilities, are ultimately no match for Durga’s divine strength and strategy. With her unparalleled valor and divine weapons, Durga defeats Chand and Mund decisively, marking a significant victory in her quest to eliminate the forces of evil.
The chapter concludes with praises from the gods and celestial beings, acknowledging Durga’s supremacy and her role as the protector of dharma (righteousness). The killing of Chand and Mund highlights the overarching theme of the triumph of good over evil, showcasing Durga as the ultimate symbol of divine power and justice in Hindu mythology.
|| दुर्गासप्तशती अध्यायः चण्डमुण्डवधः सप्तमोऽध्यायः ||
॥ध्यानम्॥
ॐ ध्यायेयं रत्नपीठे शुककलपठितं शृण्वतीं श्यामलाङ्गीं
न्यस्तैकाङ्घ्रिं सरोजे शशिशकलधरां वल्लकीं वादयन्तीम्।
कह्लाराबद्धमालां नियमितविलसच्चोलिकां रक्तवस्त्रां
मातङ्गीं शङ्खपात्रां मधुरमधुमदां चित्रकोद्भासिभालाम्॥
‘ॐ’ ऋषिरुवाच ।। १ ।।
आज्ञप्तास्ते ततो दैत्याश्चण्डमुण्डपुरोगमाः ।
चतुरङ्गबलोपेता ययुरभ्युद्यतायुधाः ।। २ ।।
ददृशुस्ते ततो देवीमीषद्धासां व्यवस्थिताम् ।
सिंहस्योपरि शैलेन्द्रशृङ्गे महति काञ्चने ।। ३ ।।
ते दृष्ट्वा तां समादातुमुद्यमं चक्रुरुद्यताः ।
आकृष्टचापासिधरास्तथान्ये तत्समीपगाः ।। ४ ।।
ततः कोपं चकारोच्चैरम्बिका तानरीन्प्रति ।
कोपेन चास्या वदनं मषीवर्णमभूत्तदा ।। ५ ।।
भ्रुकुटीकुटिलात्तस्या ललाटफलकाद्रुतम् ।
काली करालवदना विनिष्क्रान्तासिपाशिनी ।। ६ ।।
विचित्रखट्वाङ्गधरा नरमालाविभूषणा ।
द्वीपिचर्मपरीधाना शुष्कमांसातिभैरवा ।। ७ ।।
अतिविस्तारवदना जिह्वाललनभीषणा ।
निमग्नारक्तनयना नादापूरितदिङ्मुखा ।। ८ ।।
सा वेगेनाभिपतिता घातयन्ती महासुरान् ।
सैन्ये तत्र सुरारीणामभक्षयत तद्बलम् ।। ९ ।।
पार्ष्णिग्राहाङ्कुशग्राहियोधघण्टासमन्वितान् ।
समादायैकहस्तेन मुखे चिक्षेप वारणान् ।। १० ।।
तथैव योधं तुरगै रथं सारथिना सह ।
निक्षिप्य वक्त्रे दशनैश्चर्वयन्त्यतिभैरवम् ।। ११ ।।
एकं जग्राह केशेषु ग्रीवायामथ चापरम् ।
पादेनाक्रम्य चैवान्यमुरसान्यमपोथयत् ।। १२ ।।
तैर्मुक्त्तानि च शस्त्राणि महास्त्राणि तथासुरैः ।
मुखेन जग्राह रुषा दशनैर्मथितान्यपि ।। १३ ।।
बलिनां तद्बलं सर्वमसुराणां दुरात्मनाम् ।
ममर्दाभक्षयच्चान्यानन्यांश्चाताडयत्तथा ।। १४ ।।
असिना निहताः केचित्केचित्खट्वाङ्गताडिताः ।
जग्मुर्विनाशमसुरा दन्ताग्राभिहतास्तथा ।। १५ ।।
क्षणेन तद्बलं सर्वमसुराणां निपातितम् ।
दृष्ट्वा चण्डोऽभिदुद्राव तां कालीमतिभीषणाम् ।। १६ ।।
शरवर्षैर्महाभीमैर्भीमाक्षीं तां महासुरः ।
छादयामास चक्रैश्च मुण्डः क्षिप्तैः सहस्रशः ।। १७ ।।
तानि चक्राण्यनेकानि विशमानानि तन्मुखम् ।
बभुर्यथाऽर्कबिम्बानि सुबहूनि घनोदरम् ।। १८ ।।
ततो जहासातिरुषा भीमं भैरवनादिनी ।
काली करालवक्त्रान्तर्दुर्दर्शदशनोज्ज्वला ।। १९ ।।
उत्थाय च महासिं हं देवी चण्डमधावत ।
गृहीत्वा चास्य केशेषु शिरस्तेनासिनाच्छिनत् ।। २० ।।
अथ मुण्डोऽभ्यधावत्तां दृष्ट्वा चण्डं निपातितम् ।
तमप्यपातयद्भूमौ सा खड्गाभिहतं रुषा ।। २१ ।।
हतशेषं ततः सैन्यं दृष्ट्वा चण्डं निपातितम् ।
मुण्डं च सुमहावीर्यं दिशो भेजे भयातुरम् ।। २२ ।।
शिरश्चण्डस्य काली च गृहीत्वा मुण्डमेव च ।
प्राह प्रचण्डाट्टहासमिश्रमभ्येत्य चण्डिकाम् ।। २३ ।।
मया तवात्रोपहृतौ चण्डमुण्डौ महापशू ।
युद्धयज्ञे स्वयं शुम्भं निशुम्भं च हनिष्यसि ।। २४ ।।
ऋषिरुवाच ।। २५ ।।
तावानीतौ ततो दृष्ट्वा चण्डमुण्डौ महासुरौ ।
उवाच कालीं कल्याणी ललितं चण्डिका वचः ।। २६ ।।
यस्माच्चण्डम् च मुण्डं च गृहीत्वा त्वमुपागता ।
चामुण्डेति ततो लोके ख्याता देवी भविष्यसि ।।ॐ ।। २७ ।।
।। स्वस्ति श्रीमार्कण्डेयपुराणे सावर्णिके मन्वन्तरे देवीमाहात्म्ये चण्डमुण्डवधो नाम सप्तमोऽध्यायः ।। ७ ।।
॥ chaṇḍamuṇḍa vadhō nāma saptamōdhyāyaḥ ॥
dhyānaṃ
dhyāyēṃ ratna pīṭhē śukakala paṭhitaṃ śruṇvatīṃ śyāmalāṅgīṃ।
nyastaikāṅghriṃ sarōjē śaśi śakala dharāṃ vallakīṃ vāda yantīṃ
kahalārābaddha mālāṃ niyamita vilasachchōlikāṃ rakta vastrāṃ।
mātaṅgīṃ śaṅkha pātrāṃ madhura madhumadāṃ chitrakōdbhāsi bhālāṃ।
ṛṣiruvācha।
ājñaptāstē tatōdaityā-śchaṇḍamuṇḍapurōgamāḥ।
chaturaṅgabalōpētā yayurabhyudyatāyudhāḥ॥1॥
dadṛśustē tatō dēvī-mīṣaddhāsāṃ vyavasthitām।
siṃhasyōpari śailēndra-śṛṅgē mahatikāñchanē॥2॥
tēdṛṣṭvātāṃsamādātu-mudyamaṃñchakrurudyatāḥ
ākṛṣṭachāpāsidharā-stathā’nyē tatsamīpagāḥ॥3॥
tataḥ kōpaṃ chakārōchchai-rambikā tānarīnprati।
kōpēna chāsyā vadanaṃ maṣīvarṇamabhūttadā॥4॥
bhrukuṭīkuṭilāttasyā lalāṭaphalakāddrutam।
kāḻī karāḻa vadanā viniṣkrāntā’sipāśinī ॥5॥
vichitrakhaṭvāṅgadharā naramālāvibhūṣaṇā।
dvīpicharmaparīdhānā śuṣkamāṃsā’tibhairavā॥6॥
ativistāravadanā jihvālalanabhīṣaṇā।
nimagnāraktanayanā nādāpūritadiṅmukhā ॥6॥
sā vēgēnā’bhipatitā ghūtayantī mahāsurān।
sainyē tatra surārīṇā-mabhakṣayata tadbalam ॥8॥
pārṣṇigrāhāṅkuśagrāhi-yōdhaghaṇṭāsamanvitān।
samādāyaikahastēna mukhē chikṣēpa vāraṇān ॥9॥
tathaiva yōdhaṃ turagai rathaṃ sārathinā saha।
nikṣipya vaktrē daśanaiścharvayatyatibhairavaṃ ॥10॥
ēkaṃ jagrāha kēśēṣu grīvāyāmatha chāparaṃ।
pādēnākramyachaivānyamurasānyamapōthayat ॥11॥
tairmuktānicha śastrāṇi mahāstrāṇi tathāsuraiḥ।
mukhēna jagrāha ruṣā daśanairmathitānyapi ॥12॥
balināṃ tadbalaṃ sarvamasurāṇāṃ durātmanāṃ
mamardābhakṣayachchānyānanyāṃśchātāḍayattathā ॥13॥
asinā nihatāḥ kēchitkēchitkhaṭvāṅgatāḍitāḥ।
jagmurvināśamasurā dantāgrābhihatāstathā ॥14॥
kṣaṇēna tadbhalaṃ sarva masurāṇāṃ nipātitaṃ।
dṛṣṭvā chaṇḍō’bhidudrāva tāṃ kāḻīmatibhīṣaṇāṃ ॥15॥
śaravarṣairmahābhīmairbhīmākṣīṃ tāṃ mahāsuraḥ।
Chādayāmāsa chakraiścha muṇḍaḥ kṣiptaiḥ sahasraśaḥ ॥16॥
tānichakrāṇyanēkāni viśamānāni tanmukham।
babhuryathārkabimbāni subahūni ghanōdaraṃ ॥17॥
tatō jahāsātiruṣā bhīmaṃ bhairavanādinī।
kāḻī karāḻavadanā durdarśaśanōjjvalā ॥18॥
utthāya cha mahāsiṃhaṃ dēvī chaṇḍamadhāvata।
gṛhītvā chāsya kēśēṣu śirastēnāsināchChinat ॥19॥
atha muṇḍō’bhyadhāvattāṃ dṛṣṭvā chaṇḍaṃ nipātitam।
tamapyapāta yadbhamau sā khaḍgābhihataṃruṣā ॥20॥
hataśēṣaṃ tataḥ sainyaṃ dṛṣṭvā chaṇḍaṃ nipātitam।
muṇḍañcha sumahāvīryaṃ diśō bhējē bhayāturam ॥21॥
śiraśchaṇḍasya kāḻī cha gṛhītvā muṇḍa mēva cha।
prāha prachaṇḍāṭṭahāsamiśramabhyētya chaṇḍikām ॥22॥
mayā tavā trōpahṛtau chaṇḍamuṇḍau mahāpaśū।
yuddhayajñē svayaṃ śumbhaṃ niśumbhaṃ chahaniṣyasi ॥23॥
ṛṣiruvācha॥
tāvānītau tatō dṛṣṭvā chaṇḍa muṇḍau mahāsurau।
uvācha kāḻīṃ kaḻyāṇī lalitaṃ chaṇḍikā vachaḥ ॥24॥
yasmāchchaṇḍaṃ cha muṇḍaṃ cha gṛhītvā tvamupāgatā।
chāmuṇḍēti tatō lokē khyātā dēvī bhaviṣyasi ॥25॥
॥ jaya jaya śrī mārkaṇḍēya purāṇē sāvarnikē manvantarē dēvi mahatmyē chaṇḍamuṇḍa vadhō nāma saptamōdhyāya samāptam ॥7॥
